در دوران حضرت موسي(ع) حاکم ستمگري بر تخت حکومت نشسته بود.
مرد صالح و نيکي نيز در آن دوران حکومت مي کرد.
شخص مومني نزد فرد صالح رفت و از او خواست براي او پيش حاکم واسطه شود.

مرد صالح قبول کرد و با واسطه گري مشکل مومن حل شد.
اتفاقا،ھم حاکم و ھم مرد صالح در يک روز از دنيا رفتند.
مردم جمع شدند و جنازه ي حاکم را با احترام به خاک سپردند.اما جنازه ي مرد صالح روي زمين ماند.بعد از سه روز جنازه ي آن مرد،کرم برداشت.
حضرت موسي از موضوع اطلاع يافت و با ناراحتي به خداوند عرض کرد:خداوندا !!چرا جنازه ي ستمگري که دشمن توست بايد با احترام دفن شود،اما جنازه ي دوست داران تو اينگونه با
خواري روي زمين باقي بماند؟ آيا اين درست است؟
به موسي(ع) وحي شد:اي موسي! آن مرد براي برآوردن حاجت يک مومن به آن حاکم ستمگر
رو آورد و حاکم نيز حاجت را برآورد.من نيز اجر دنيوي حاکم را دادم و کارش را جبران کردم.اما حشرات را به سمت فرد صالح افکندم،چراکه او نبايد از ستمگر درخواست کمک مي کرد و نبايد پيش ظالمان، کج مي کرد.
او بايد براي اين کار، ھر چند براي براوردن حاجت يک مومن باشد مجازات شود.