بسم الله الرحمن الرحیم

.....

بسم الله الرحمن الرحیم

بچه ها در ناهارخورى مدرسه به صف ایستاده بودند. سر میز یک سبد سیب بود که روى آن نوشته بود: فقط یکى بردارید. خدا ناظر شماست. در انتهاى میز یک سبد شیرینى و شکلات بود. یکى از بچهها رویش نوشت: هر چند تا مىخواهید بردارید! خدا مواظب سیبهاست

بسم الله الرحمن الرحیم

یه روز دوتا دوست بودن از غذا این دوتا دوست داخل دانشگاه با هم دوست شده بودن دوست اولی یه پسر خیلی خوشگل بود با پوست سفید و چشمای رنگی به زبون خودمون بچه خوشگل دوست دومی یه پسر معمولی و خوشتیپ با پوست سفید بچه خوشگل نبود اما تیپ شیک داشت این دوتا دوست همه جا با هم میرفتن همه کاری با هم میکردن اون پسر خوشگله خیلی دختر باز بود یعنی چون خوشگل بود همه دخترا بهش پا میدادن و حتی بهش پیشنهاد دوستی هم میدادن تا اینکه این پسر یه دوس دختر فاب داشت اما بجز اون دختر بازیشم میکرد این دوست دومی همه جا کمک این دوست اولش میکرد تو رفاقت براش کم نمیزاشت و هر کاری از دستش بر می اومد براش میکرد اما دوس دختر نداشت یعنی دوس دخترش بهش نارو زده بود و از غذا یه روز دوست اولی به رفیقش گفت بیا بریم یه نفر رو باهات دوست کنم اون یه نفر کی بود حالا خواهر رفیق فابش دوست اولی این دوتا رو با هم دوست کرد و یک ماه همه چی به روال گذشت دوست دومی خیلی کارا برای دوست اولیش بابت جبران این کارا کرد امادوست اولی ندیید یه روز دوست اولی گفت بیا بریم باغ یکی از بچه ها دخترارو هم ببریم دوست دومی گفت نه ولش کن امروز رو بی خیال از اون اسرار از این انکار تا گفت بریم ماشین دوماد عمم رو بگیریم از غذا این ماشین رو گرف و چپش کرد با کلی خسارت این دوست دومی برای اینکه این رفیقش ناراحت نباشه هر روز رفت دنبالش و بردش بیرون تمام دوندگیاش رو کرد تا ماشین درست بشه بعد از این کارا یه روز رفیقش برگشت بهش گفت که تقسیر تو شد که من ماشینو چپ کردم در صورتی که دوست دومی حتی داخل ماشین هم نشسته بود هنوز و با دوست دومی قهر کرد دوست دومی به دل نگرفت و رفت دنبال رفیقش و منتشو کشید و گفت تو رفاقت این حرفا نباید باشه و آشتی کردن از قضا گذشت و دوستیشون ادامه داشت تا اینکه دخترا شروع کردن دبه در آوردن تو دوستیشون رفیق فاب دوست اولی اول شروع کرد اما دوست دومی ساخت تا اینکه دوست اولی با دختره قهر کرد دوست دومی تلاش کرد که آشتیشن بده و این کارم  کرد اما دوست اولی ندیید در این هنگام دوست دومی با اون خواهره دوست بود و همچنان به دوستی ادامه میداد با تمام فیلم ها ساخت گذشت و گذشت تا اینکه دخترا هر دوماه یه بار زنگ میزدن هر وقت پسرا گله میکردن این دوتادختر بهونه می آوردن تا رسید تابستان و همه چی عوض شد دخترا گوشی هاشون رو باباشون ازشون
گرفت کلی دردسر براشون پیش اومد به گفته خودشون تا دوباره دوست اولی با دختره بهم زد و تابستان شد و این دوست اولی میرفت دختر بازی یه روز دوستای این دوتا رفیق تصادف میکنه میره بیمارستان این دوتا میرن بیمارستان ببینش اما بحثشون میشه اینبار مقصر دوست دومی بود بعد از چند وقت میره معذرت خواهی اما رفیق اولی شروع میکنه تو رفاقت شرط گذاشتن و گله کردن  اما دوست دومی فقط نگاش میکنه و لبخند میزنه در اخر بقلش میکنه و عذر خواهی میکنه تا این قضیه هم تموم میشه یه روز این دوست اولی میره در خونه دوست دومی تا برن بیرون اما دوست اولی اول میگه حمامم بعد از اینکه رفیقش 20 دقیقه دم در منتظرش میمونه از حمام که میاد بیرون نمیره دوستشو ببینه با تلفن میگه من نمیام و کار دارم و مهمون داریم در صورتی که نشسته بود تو خونه تا ساعت 10 فوتبالشو ببینه و رفیقش ناراحت میشه و میره اما قهر نمیکنه فردا شبش میره پارک زنگ میزنه رفیقش برنمیداره اس میده کجایی نگو بجای اینکه این دوست دومی قهر کنه دوست اول قهر کرده تا اینکه دوست دومی بالاخره اعصابش خورد میشه و دور رفاقت با این دوست اولی رو خط میکشه تا یک ماه حتی محلش هم نمیده تا اینکه دوست اولی میاد عذر خواهی اما دوست دومی میگه من میبخشمت من بلد نیستم مثل تو تو رفاقت با رفیق فابم شرط بزارم تا اینکه دوباره دوست میشن دوست دومی میدونه که دوست اولیش تا یه دوست تازه میبینه این دوست قدیمی رو رها میکنه تا یه دختر میبینه این دوستش رو میفروش تا فوتبال باشه این دوستشو میفروشه اما رفیق دومی میگه تو رفاقت عیبی نداره تا اینکه بالاخره تابستان تموم میشه دیگه اون دختر مدرسه ای هایی که باهاش دوست شده بودن محلش نمیدن این رفیق اولی دوباره میره سراغ اون دختری که دورشو خط کشیده بود و گفت دیگه طرفش نمیره شماره خواهرشو که الانم دوست دومی باهاش بهم زده بود واسه همیشه گرفت و زنگ زد اما با کمال نا باوری بعد از اینکه با دختره تماس گرفت با اون هرزه آشغال و اون برگشت بهش گفت که رفیق دومی که مهیار باشه نمیزاره ما با هم دوست باشیم و رفیق اولی که میلاد باشه با اینکه میدونست دروغ میگه با این که میدونست من تو رفاقت براش کم نزاشتم با اینکه میدونست من مثل داداشم دوسش دار یه اس داد بهم امشب با این مضمون که تو حق نداری به من بگی چی کار کن چی کار نکن تو حق نداری به من بگیی با عشقم صحبت نکن منظورش همون عشقش بود که تا دوماه پیش چشم دیدنش رو هم نداشتا و در آخر نوشته بود تو یه آدم حسود از خود راضی هستی که به من گفت منم برگتم بهش تمام گله امو کردم و بهش گفتم دیگه شمارشو رو گوشیم نبینم واقعا امروز بد سوختم وقتی که باهاش قهر کردم تمام دوستام گفتن دیگه باهاش آشتی نکن ارزشش رو نداره اما من گفتم اشکال نداره پشیمونه اما من از یه سوراخ 3بار نیش خوردم این داستان رو براتون نزاشتم دلتون واسم بسوزه ها اینو گذاشتم که به هرکسی اعتماد نکنید اگه رفیقی دارید که شمارو به جنس مخالف مفت میفروشه اگه رفیقی دارین که تند تند از شما طلب کاره و واسه همه چی باهاتون قهر میکنه اگه رفیقی دارید که وقتی باهاتون بد میشه همه اسرارتون رو رو میکنه اگر رفیقی دارین که شمارو فقط برای غم هاش میخواد نه تو شادیاش و اگر رفیقی دارید که تا یه دوست جدید تو زندگیش پیدا شد شمارو گذاشت کنار برای همیشه ببینین چی میگم برای همیشه دورشو خط بکشین که الان مثل من نسوزید این داستان کاملا واقعی بود این داستان خیلی طولانی تر از این جرف ها بود اما امشب آتیش گرفتم دوس داشتم
خرخرشو بجوم
امروز تو پارکینگ دانشگاه پشت یه پرایده نوشته بود "بازی روزگار آینه را محتاج خاکستر میکند" این
جمله رو بهش گفتم و مطمن هستم که برمیگرده عذر خواهی میکنه ولی حتی اگه به پام بی افته نمی بخشمش نمیبخشم خدای من بزرگه اینو مطمن باشه این دوستم و اون دوس دخترش و و خواهرش که یه روزی دوسش داشتم من هیچ وقت نمیبخشمشون هیچ وقت این داستانم کاملا واقعی بود دوست اولی میلاد
بود و دوست دومی شهرام که خودم باشم

بسم الله الرحمن الرحیم

گاو در سکوت نیمه شب مشغول جویدن ته مانده ی خوراکی های مسافران بود که اتومبیل شاسی بلندی کنارش، در جاده، ایستاد. چهار جوان، جز راننده، نیم تنه ها ی خود را از پنجره های آن بیرون کردند و صدای گاو درآوردند ، آنچنان بلند که مالک گاو در کلبه اش از خواب پریده و فحشی محلی نثار تهرانی ها می کند
پسرها خنده کنان نیم تنه خودشان را داخل اتومبیل می کنند
پویا پدال گاز را فشرد و در مدت کوتاهی که به دنده ی پنج می رسید با کنترل ضبطش، پنج-شش آهنگ عوض کرد تا به آهنگ 665 رسید
  دوسِت ندارم، سر کاری *** پارتی داری تو شهرداری؟
سام بعد از روشن کردن نوعی سیگار که در آستینش جاسازی کرده بود با دادن فحشی نیم تنه دار، به سه نفر پشت اتومبیل پیوست. خیلی کم پیش می آمد که در این جمع، جمله ای رد و بدل شود که در آن از اصطلاحات نیم تنه دار استفاده نشده باشد. رامین آخرین قطرات ته بطری ویسکی را بالا کشید و بطری آن را از پنجره ی کشویی به بیرون پرتاب کرد؛ آرمین برادر ناتنی اش از کیف دو بطری دیگر درآورد و به قصد تحریک، انها را نشان رامین داد؛ رامین قصد قاپیدن آن ها را داشت که با نیمچه ترمز پویا همگی به روی حامد که مشغول پاک کردن عینکش بود می افتند
آره عسله چشات چه نازه***بابات ترانه سازه***شدی مهندس سازه***مامانش به چیش می نازه؟
پسرها در حالی که از روی هم بلند می شدند یکی یکی به ترتیب نوامیس پویا را به خاطر رانندگی اش به صف کردند اما پویا داشت به حشره ای که روی شیشه ی ماشین پخش شده بود نگاه می کرد و به این فکر می کرد که اگر بجای این حشره، گاوها پرواز می کردند چه می شد!؟
حامد که از دومرتبه لکه شدن عینکش به شدت عصبانی بود بر سر پویا فریاد زد که صدای آن ضبط لعنتی را کم کند. سام که عصبانیت حامد را می دید سیگاری را روی لبان او گذاشت و با دادن انواع فحش به پویا و اقوامش سعی در آرام کردن  او داشت.حامد سیگار را از روی لبانش تف کرد ؛ سام غرزنان سیگار را از کف اتومبیل برداشت و شروع به پک زدن آن کرد
رامین و آرمین هم با گفتن به افتخار داداشی، بطری ها را با هم بالا کشیدند و بعد از هر جرعه مدتی به هم نگاه می کردند ،وسعی داشتند دعوایی که نیم ساعت پیش ، بخاطر دادن فحش مادر به همدیگر پیش آمده بود، را فراموش کنند
 دیگه جونم به لب رسیده  ***  چون دلش رو میده به هر غریبه
حامد که متوجه آمدن اتومبیلی از روبه رو شده بود خطاب به رامین و آرمین گفت که آن زهرماری ها را پایین بیاورند، سام هم در پشتیبانی از حامد با پا، پس گردنی به رامین زده و بطری اش را می قاپد .پس از رد شدن آن اتومبیل، سام جرعه ی اول را بالا می کشد و برای بار چندم شروع به تعریف خاطراتش در سفری که به آن ور آب رفته بود کرد و از زنان روسپی که در راهروهای هتل قدم می زدند تا دستی از اتاقی آنها را بداخل بکشد می گفت، از اندام آنها و از روسپی می گفت که بر سرش دعوا بود؛ بقیه پسرها هم مات تخیلات خود، دچار دپرسی عدم دسترسی، شده بودند. سام بی دلیل شروع به خندیدن کرد؛ بقیه همچنان به همدیگر نگاه می کردند و درواقع به آن زنان
رامین درعین بی خیالی بدون اینکه به اطرافیان خود اعتنایی کند،  پنجره کشویی اتومبیل را باز کرد و زیپ شلوارش را پایین کشید
پویا که از آینه بغلِ اتومبیل نازنینش، شاشیدن رامین را دید به شدت عصبانی شده و بر سر او فریاد می زند اما رامین با خونسردی او را تهدید می کند که رانندگیش را بکند و گرنه ماشینش را به کثافت می کشاند؛ پویا فرمان را رها می کند و به سمت رامین هجوم می برد؛ پسرها سعی می کنند جلو او را بگیرند، حامد به سرعت خم شده تا فرمان را بگیرد که متوجه حضور گاوی وسط جاده می شود
 دافی بَده دافی بَده دافی و آقایه با هم بَده
 نتیجه ی تمام واکنش ها وحتا ترمز سریع پویا این بود که گاو به چند قدم آن ورتر پرتاب می شود
بدون اینکه کلامی ردوبدل شود همگی به گاو پهن شده وسط جاده نگاه می کردند تا اینکه سام به آرامی گفت پستوناشو دیدید؟
حامد یک پس گردنی نثارش می کند آرمین خطاب به بقیه پسرها گفت "بدبختا اگه پستون داشته یعنی شیریه یعنی برو رو رقم میلیون به بالا"؛ پویا تا این جمله را می شنود سریع دنده عقب می گیرد و به سرعت دور زده و مسیر رفته را اینبار با سرعتی بیشتر برمی گردد
 میری بیرون، نکن اونقدر خودتو بزک مزک * شیطونی میگی، میرم خرید، کلک ملک *دلمو کردی با این کارات ترک مرک* گشت ارشاد بگیرت من میارم سند مند
همه از پنجره بیرون را نگاه می کردند تا مطمئن شوند کسی آنها را ندیده ؛ این تنها سام بود که تحت تاثیر سیگاری و ویسکی چند لحظه پیش همچنان زیر لب می خندید که ناگهان با نعره ی یا ابالفضل آرمین همگی خشکشان میزند؛ پویا به شدت ترمز می کند و همگی در حالی که رنگ به چهره شان نمانده به جایی که آرمین نگاه می کند نگاه می کنند؛به رامین
آرمین گریه کنان فریاد می زد "پسرانگی داداشم نیست ،از جاش کنده شده
حامد به لکه خونی که گوشه پنجره ی کشویی بسته شده بجا مانده نگاه می کند و رو به پویا با صدای بلند می گوید "دستمال پیدا کنید نباید بزاریم خون زیادی ازش بره
پویا می گوید همه دستمالهایش کثیف است
آرمین بلافاصله پیراهنش را درمی آورد و روی محل خونریزی فشار می دهد
سام می گوید "خون ه دیگه بند میآد اصلا شاید وقتشه!...ها؟!" پویا اجازه خندیدن ِ بعد از تیکه انداختن را به سام نمی دهد و با مشتی او را نقش کف ماشین می کند
حامد رو به پویا می گوید سریع حرکت کن برو بسمت یه درمانگاهی جایی
آرمین گوشش را به دهان رامین نزدیک تر می کند تا ناله های زیر لب برادر ناتنی ش را بشنود
"میگه پسرانگی م
حامد که به نوعی حس مدیریت بحران گرفته سریع رو به پویا می گوید "راست می گه، اول باید پسرانگیش ش رو پیدا کنیم، پویا دور بزن سریع برو همونجایی که به گاوه زدیم
پویا "اما" وسط می آورد؛ آرمین جواب می دهد  "اما بی اما!، قضیه قضیه ی پسرانگیه ،نمی فهمید!؟
پویا به سرعت جاده را دومرتبه دور می زند و به سرعت به محل تصادف با گاو بر می گردد
 حامد بطری ویسکی را برداشته و درش را محکم می کند و به خود می گوید به الکلش نیاز داریم
لیموزین پیاده میشین بر و بر** نگاه می کنید پچ پچ زر و زر *میپرسین آهنگه چیه شر و ور؟ نه منگلیات ال و ال
سام گوشه اتومبیل افتاده؛ رامین مدام زیر لب پسرانگی ش را صدا می زند آرمین به شدت پیرهنش را بین دو پای رامین فشار می دهد و پویا بشدت گاز می دهد اما حامد آنی فریاد میزند "نگه دار پویا
اتومبیل توقف می کند
حامد ادامه می دهد "شاید پسرانگی رامین همین جاها افتاده باشه ممکنه بری جلوتر لهش کنی ... بذار چراغات روشن بمونه، می ریم پایین دنبالش
  پویا و حامد پیاده می شوند و به دنبال پسرانگی می گردند. سام که تازه به خود آمده کف ماشین بالا می آورد سپس با صورتی زرد به آرمین و پیرهن خونی مابین پاهای رامین نگاه می کند آرمین به او می گوید اگر عقلش سر جایش آمده بیاید و دستمال را فشار بدهد تا او هم به جویندگان پسرانگی بپیوندد
چند لحظه بعد ، همچنان حامد و آرمین جستجو می کنند ؛ پویا همچنان که ماشین و نور ماشین را به چند قدم جلوترهل می دهد زیر لب نق می زند "دیشب این موقع دنبال چی بودیم و امشب دنبال چی!" .در این بین نیسان مخصوص حمل مرغی از سمت مقابل پیدایش می شود و نرسیده به آنجا توقف می کند. پویا و آرمین و حامد مات و مبهوت به آن اتومبیل نگاه می کنند و راننده آن اتومبیل هم گیج تر از آن سه، به نور افتاده در چشمش و به گاو پهن شده روی زمین و به آرمین بدون پیراهن و در انتها به ساعتش نگاه می کند.عقلش حکم می کند سریعا دور بزند سریعا هم دور می زند و با شتاب بر می گردد.حامد خطاب به دو جوینده دیگر می گوید "عجله کنید احتمالا راننده نیسان به پلیس خبر می ده
داخل ماشین هم، رامین ناله ی زیر لبش را از "پسرانگی م پسرانگی م"  به  "من دیگه نمی تونم من دیگه نمی خوام زندگی کنم من دیگه نمی تونم ..." تغییر داده؛ سام هم برای دلداری دادن به او از تعدد دو جنسی ها می گوید و اینکه امروزه با عملی ساده، جنسیت افراد را تغییر می دهند رامین مانند بچه ها خود را در آغوش سام جای می دهد اشک در چشمانش جمع می شود و به زحمت ازو می پرسد  "یعنی دیگه نمی تونم اون زنایی که تعریف کردی ..." سام سریع حرفش را قطع می کند "بدبخت به اون زنها فکر نکن اصلا الآن به زن فکر نکن خون بیشتری ازت میره، اسکل اونایی که تعریف کردم خالی بندی بود؛ اینا رو تو یه فیلم دیده بودم برا شما اسکلا هم تعریف کردم
موقعیت درام بین سام و رامین با فریاد حامد شکسته می شود .حامد به سرعت به سمت ماشین می دود و در کشویی را باز کرده و پسرانگی  رامین را که داخل بطری ویسکیست نشانش می دهد پویا هم سریع پشت رل نشسته  دور میزند و به سمت نزدیکترین درمانگاه گاز می دهد
گاو در سکوت نیمه شب به سمت گاو پهن شده روی زمین می رود و "مو" بلندی می کشد آنچنان بلند که مالکش از خواب پریده و به زبان محلی می گوید این چه وقت جفت خواستنه
 برگرفته از فیلمنامه یازده و چهارده دقیقه ی گریگ مارکس

بسم الله الرحمن الرحیم

مرد دیر وقت، خسته از کار به خانه برگشت، دم در پسر پنج ساله اش را دید که در انتظار او بود:سلام بابا! یک سؤال از شما بپرسم؟پدر گفت:بله حتماً چه سؤالی؟
بابا! شما برای هر ساعت کار چقدر پول میگیرید؟
مرد با ناراحتی پاسخ داد این به تو ارتباطی ندارد. چرا چنین سؤالی می کنی؟
فقط می خواهم بدانم.
اگر باید بدانی بسیار خوب می گویم: بیست دلار
پسر کوچک در حالی که سرش پائین بود آه کشید٬ بعد به مرد نگاه کرد و گفت: میشود به من ده دلار قرض بدهید؟
مرد عصبانی شد و گفت: من هر روز سخت کار می کنم و پولی برای خریدن یک اسباب بازی مزخرف و برای چنین رفتارهای کودکانه وقت ندارم. پسر کوچک آرام به اطاقش رفت و در را بست. بعد از حدود یک ساعت مرد آرام تر شد و فکر کرد که با پسر کوچکش خیلی تند و خشن رفتار کرده شاید واقعاً چیزی بوده که او برای خریدنش به ده دلار نیاز داشته است. به خصوص اینکه خیلی کم پیش می آمد که پسرک از پدرش درخواست پول کند. مرد به سمت اتاق پسر رفت و در را باز کرد.گفت:خوابی پسرم؟
پسر گفت:نه پدر، بیدارم
من فکر کردم که شاید با تو خشن رفتار کرده ام . امروز کارم سخت و طولانی بود و همه ناراحتی هایم را سر تو خالی کردم. بیا این ده دلاری که خواسته بودی. پسر کوچولو خندید، و فریاد زد: متشکرم بابا . بعد دستش را زیر بالش برد و از آن زیر چند اسکناس مچاله شده در آورد. مرد وقتی دید پسر کوچولو خودش هم پول داشته، دوباره عصبانی شد و با ناراحتی گفت: با اینکه خودت پول داشتی چرا دوباره درخواست پول کردی؟
پسر کوچولو پاسخ داد: برای اینکه پولم کافی نبود، ولی من حالا بیست دلار دارم
آیا می توانم یک ساعت از کار شما بخرم تا فردا زودتر به خانه بیایید؟
من شام خوردن با شما را خیلی دوست دارم

بسم الله الرحمن الرحیم
روزی با عجله و اشتهای فراوان به یک رستوران رفتم. در رستوران محل دنجی را انتخاب کردم، چون می خواستم از این فرصت استفاده کنم تا غذایی بخورم و برای آن سفر برنامه ریزی کنم.
فیله ماهی آزاد با کره، سالاد و آب پرتقال سفارش دادم. در انتهای لیست نوشته شده بود: غذای رژیمی می خورید؟ ... نه
نوت بوکم را باز کردم که صدایی از پشت سر مرا متوجه خود کرد:
- عمو... میشه کمی پول بهم بدی؟
- نه کوچولو، پول زیادی همراهم نیست.
- فقط اونقدری که بتونم نون بخرم ...
- باشه برات می خرم.
صندوق پست الکترونیکی من پُر از ایمیل بود. ازخواندن شعرها، پیامهای زیبا و همچنین جوک های خنده دار به کلی از خود بی خود شده بودم.
صدای موس قی یادآور روزهای خوشی بود که در لندن سپری کرده بودم.
- عمو .... میشه بگی کره و پنیر هم بیارن؟
آه، یادم افتاد که اون کوچولو پیش من نشسته.
- باشه ولی اجازه بده بعد به کارم برسم. من خیلی گرفتارم. خُب؟
غذای من رسید. غذای پسرک را سفارش دادم. گارسون پرسید که اگر او مزاحم است ، بیرونش کند. وجدانم مرا منع می کرد. گفتم نه مشکلی نیست.
بذار بمونه. برایش نان و یک غذای خوش مزه بیارید.
آنوقت پسرک روبروی من نشست.
- عمو ... چیکار می کنی؟
- ایمیل هام رو می خونم.
- ایمیل چیه؟
- پیام های الکترونیکی که مردم از طریق اینترنت می فرستن.
متوجه شدم که چیزی نفهمیده. برای اینکه دوباره سئوالی نپرسد گفتم:
- اون فقط یک نامه است که با اینترنت فرستاده شده
- عمو ... تو اینترنت داری؟
- بله در دنیای امروز خیلی ضروریه
- اینترنت چیه عمو؟
- اینترنت جائیه که با کامپیوترمیشه خیلی چیزها رو دید و شنید. اخبار، موسیقی، ملاقات با مردم، خواندن و نوشتن، رویاها، کار و یادگیری. همۀ این ها وجود دارن ولی در یک دنیای مجازی.
- مجازی یعنی چی عمو؟
تصمیم گرفتم جوابیساده و خالی از ابهام بدهم تا بتوانم غذایم را با آسایش بخورم.
- دنیا مجازی جائیه که در اون نمیشه چیزی رو لمس کرد. ولی هر چی که دوست داریم اونجا هست. رویاهامون رو اونجا ساختیم و شکل دنیا رو اونطوری که دوست داریم عوض کردیم.
- چه عالی. دوستش دارم..
- کوچولو فهمیدی مجازی چیه؟
- آره عمو. من توی همین دنیای م ازی زندگی می کنم.
- مگه تو کامپیوتر داری؟
- نه ولی دنیای منم مثل اونه ... مجازی:
مادرم تمام روز از خونه بیرونه.. دیر برمی گرده و اغلب اونو نمی بینیم.
وقتی برادر کوچیکم از گرسنگی گریه می کنه، با هم آب رو به جای سوپ میخوریم
خواهر بزرگترم هر روز میره بیرون. میگن تن فروشی میکنه اما من نمی فهمم چون وقتی برمی گرده می بینم که هنوزم هم بدن داره.
پدرم سالهاست که زندانه
و من همیشه پیش خودم همۀ خانواده رو توی خونه دور هم تصور می کنم. یه عالمه غذا، یه عالمه اسباب بازی و من به مدرسه میرم تا یه روز دکتر بزرگی بشم.
- مگه مجازی همین نیست عمو؟!
قبل از آنکه اشکهایم روی صفحه کلید بچکد، نوت بوکم را بستم.
صبر کردم تا بچه غذایش را که حریصانه می بلعید، تمام کند. پول غذا را پرداختم. من آن روز یکی از زیباترین و خالصانه ترین لبخندهای زندگیم را همراه با اینجمله پاداش گرفتم:
- ممنونم عمو، تو معلم خوبی هستی.
آنجا، در آن لحظه، من بزرگترین آزمون بی خردی مجازی را گذراندم.
ما هر روز را در حالی سپری می کنیم که از درک محاصره شدن وقایع حقیقی و بی رحم زندگی توسط مـَجازها ، عاجزیم

بسم الله الرحمن الرحیم

چشمانش پر بود از نگرانی و ترس ، لبانش می لرزید ، گیسوانش آشفته بود و خودش آشفته تر
- سلام کوچولو … مامانت کجاست ؟
نگاهش که گره خورد در نگاهم، بغضش ترکید. قطره های درشت اشکش ، زلال و و بی پروا چکید روی گونه اش
- ماماااا..نم .. ما..مااا نم …
صدایش می لرزید
- ا .. چرا گریه می کنی عزیزم ، گم شدی ؟
گریه امانش نمی داد که چیزی بگوید ، هق هق ، گریه می کرد
آنطوری که من همیشه دلم می خواست گریه کنم، آنگونه که انگار سالهاست گریه نکرده بود، با بازوی کوچکش مدام چشم هایش را از خیسی اشک پاک می کرد، در چشم هایش چیزی بود که بغضم گرفت…

- ببین ، ببین منم مامانم و گم کردم ، ولی گریه نمی کنم که ، الان با هم میریم مامانامون و پیداشون می کنیم ، خب ؟
این را که گفتم ، دلم گرفت ، دلم عجیب گرفت. آدم یاد گم کرده های خودش که می افتد ، عجیب دلش می گیرد. یاد دانه دانه گم کرده های خودم افتادم. پدر بزرگ، مادربزرگ، پدر، مادر، برادر، خواهر، عمو، کودکی هایم، همکلاسی های تمام سال های پشت میز نشستنم، غرورم، امیدم، عشقم، زندگی ام…
- من اونقدر گم کرده داااارم ، اونقدر زیاااد ، ولی گریه نمی کنم که، ببین چشمامو…
دروغ می گفتم ، دلم اندازه تمام وقت هایی که دلم می خواست گریه کنم ، گریه می خواست. حسودی می کردم به دخترک.
- تو هم … تو هم .. مام .. مام .. مامانتو .. گم کردی ؟
آرام تر شد. قطره های اشکش کوچکتر شد. احساس مشترک، نزدیک ترمان کرد. دست کوچکش را آرام گرفتم توی دستانم. گرمای دستش، سردی دستانم را نوازش کرد. احساس مشترک، یک حس خوب که بین من و او یک پل زده بود، تلخی گم کرده هامان را برای لحظه ای از ذهنمان زدود.
- آره گلم، آره قشنگم، منم هم مامانم و ، هم یک عالمه چیز و کس دیگه رو با هم گم کردم، ولی گریه نمی کنم که …
هق هق اش ایستاد ، سرش را تکان داد ، با دستم ، اشک های روی گونه اش را آهسته پاک کردم.
پوست صورتش آنقدر لطیف و نازک بود که یک لحظه از ترس اینکه مبادا صورتش بخراشد ، دستم را کشیدم کنار …
- گریه نکن دیگه، خب ؟
- خب …
زیبا بود ، چشمانش درشت و سیاه با لبانی عنابی و قلوه ای. لطیف بود ، لطیف و نو ، مثل تولد ، مثل گلبرگ های گل ارکیده. گیسوان آشفته و مشکی اش ، بلند و مجعد …
- اسمت چیه دخترکم ؟
- سارا
- به به ، چه اسم قشنگی ، چه دختر نازی
او بغضش را شکسته بود و گریه اش را کرده بود. او، دستی را یافته بود برای نوازش گونه اش ، و پناهی را جسته بود برای آسودنش. امیدی را پیدا کرده بود برای یافتن گم کرده اش ، و من ، نه بغضم را شکسته بودم ، که اگر می شکستم ، کار هردو تامان خراب میشد و نه دستی یافته بودم و نه امیدی و نه پناهی …
باید تحمل می کردم، حداقل تا لحظه ای که مادر این دختر پیدا می شد و بعد باز می خزیدم در پس کوچه ای تنگ و اشک های خودم را با پک های دود ، می فرستادم به آسمان ! باید صبر می کردم
- خب ، کجا مامانتو گم کردی ؟
با ته مانده های هق هقش گفت :
- هم .. هم .. همینجا ..
نگاه کردم به دور و بر ، به آدم ها ، به شلوغی و دود و صداهای درهم و سیاهی های گذران و بی تفاوت ، همه چیز ترسناک بود از این پایین آدم ها ، انگار نه انگار ، می رفتند و می آمدند و می خندیدند و تف بر زمین می انداختند و به هم تنه می زدند. بلند شدم و ایستادم. حالا ، خودم هم شده بودم درست ، عین آدم ها …
دخترک دستم را محکم در دستش گرفته بود و من ، محکم تر از او ، دست او را
- نمی دونی مامانت از کدوم طرف رفت ؟
دوباره بغض گرفتش انگار ، سرش را تکان داد که : نه
من هم نمی دانستم حالا همه چیزمان عین هم شده بود. نه من می دانستم گم کرده هایم کدام سرزمین رفته اند و نه سارا. هر دو مان انگار ، همین الان ، از کره ای دیگر آمده بودیم روی این سیاره گرد و شلوغ
- ببین سارا ، ما هردوتامون فرشته ایم ، من فرشته گنده سبیلو ، توهم فرشته کوچولوی خوشگل. برای اولین بار از لحظه ای آشناییمان ، لبخند زد. یک لبخند کوچک و زیر پوستی ، و چقدر معصومانه و صادقانه و ساده.
قدم زدیم باهم ، قدم زدن مشترک ، همیشه برایم دوست داشتنی است ، آن هم با یک نفر که حس مشترک داری با او ، که دیگر محشر است ، حتی اگر حس مشترک ، گم کردن عزیز ترین چیزها باشد ، هدفمان یکی بود ، من ، پیدا کردن گم کرده های او و او هم پیدا کردن گم کرده های خودش …
- آدرس خونه تونو نداری ؟
لبش را ورچید ، ابروهایش را بالا انداخت
- یه نشونه ای یه چیزی … هیچی یادت نیست ؟
- چرا ، جای خونه مون یه گربه سیاهه که من ازش می ترسم ، با یه آقاهه که .. ام .. ام … آدامس و شوکولات میفروشه
خنده ام گرفت ، بلند خندیدم ، و بعد خنده ام را کش دادم. آدم یک احساس خوب و شاد که بهش دست میدهد ، باید هی کشش بدهد ، هی عمیقش کند
سارا با تعجب نگاهم می کرد
- بلدی خونه مون رو ؟
دستی کشیدم به سرش
- راستش نه ، ولی خونه ما هم همین چیزا رو داره … هم گربه سیاه ، هم آقاهه آدامس و شوکولات فروش …
لبخند زد
بیشتر خودش را بمن چسبانید ، یک لحظه احساس عجیب و گرمی توی دلم شکفت
کاش این دخترک ، سارا ، دختر من بود …
کاش می شد من با دخترم قدم بزنیم توی شهر ، فارغ از دغدغه ها و شلوغی ها ، همه آدم بزرگ ها را مسخره کنیم و قهقهه بزنیم
کاش میشد من و ..
دستم را کشید
- جونم ؟
نگاهش به ویترین یک مغازه مانده بود
- ازون شوکولاتا خیلی دوست دارم
خندیدم
- ای شیطون ، … ازینا ؟
- اوهوم …
- منم از اینا دوست دارم ، الان واسه هردومون می خرم ، خب ؟
خندید
- خب ، ازون قرمزاشا …
- چشم
…
هردو ، فارغ از حس مشترک تلخمان ، شکلات قرمز شیرینمان را می مکیدیم و می رفتیم به یک مقصد نامعلوم. سارا شیرین زبانی می کرد ، انگار یخ های بی اعتمادی و فاصله را همین شکلات ، آب کرده بود
- تازه بابام یک ماشین گنده خوشگل داره ، همش مارو میبره شمال ، دریا ، بازی می کنیم …
گوش می دادم به صدایش ، و لذتی که می چشیدم ، وصف ناشدنی بود. سارا هم مثل یک شوکولات شیرین ، روحم را تازه کرده بود. ساده ، صادق ، پر از شادی و شور و هیجان ، تازه ، شیرین و دوست داشتنی
- خب .. خب … که اینطور ، پس یه عالمه بازی هم بلدی ؟
- آآآآآره تازشم ، عروسک بازی ، قایم موشک ، بعدشم ام م گرگم به هوا ..
ما دوست شده بودیم. به همین سادگی. سارا یادش رفته بود ، گم کرده ای دارد ، و من هم یادم رفته بود ، گم کرده هایم. چقدر شیرین است وقتی آدم کسی را پیدا می کند که با او ، دردهایش ناچیز می شود و غم هایش فراموش. نفس عمیق می کشیدم و لبخند عمیق تر می زدم و گاهی بیخودی بلند می خندیدم و سارا هم ، بلند ، و مثل من بی دلیل ، می خندید. خوش بودیم با هم ، قد هردومان انگار یکی شده بود ، او کمی بلند تر ، و من کمی کوتاهتر و سایه هامان هم ، همقد هم ، پشت سرمان ، قدم میزدند و می خندیدند
- ااا. …مااامااانم ……. مامان .. مامان جووووووووون
دستم را رها کرد ، مثل نسیم ، مثل باد
دوید
تا آمدم بفهمم چی شد ، سارا را دیدم در آغوش مادرش !
سفت در آغوش هم ، هر دو گریان و شاد ، هر دو انگار همه دنیا در آغوششان است. مادر ، صورتش سرخ و خیس ، و سارا ، اشک آلود و خندان با نیم نگاهی به من. قدرت تکان خوردن نداشتم انگار
حس بد و و خوبی در درونم جوشیدن گرفته بود. او گم کرده اش را یافته بود و شکلات درون دهان من انگار مزه قهوه تلخ ، گرفته بود …
نمی دانم چرا ، ولی اندازه او از پیدا کردن گم کرده اش خوشحال نبودم
- ایناهاش ، این آقاهه منو پیدا کرد ، تازه برام شکولات و آدامس خرید ، اینم مامانشو گم کرده ها … مگه نه ؟
صورت مادر سارا ، روبروی من بود. خیس از اشک و نگرانی ،
- آقا یک دنیا ممنونم ازتون ، به خدا داشتم دیونه میشدم ، فقط یه لحظه دستمو ول کرد ، همش تقصیر خودمه ، آقا من مدیون شمام
- خانوم این چه حرفیه ، سارا خیلی باهوشه ، خودش به این طرف اومد ، قدر دخترتونو بدونین ، یه فرشته اس
سارا خندید
- تو هم فرشته ای ، یه فرشته سبیلو ، خودت گفتی …
هر سه خندیدیم
خنده من تلخ
خنده سارا شیرین
- به هر حال ممنونم ازتون آقا ، محبتتون رو هیچوقت فراموش می کنم ، سارا ، تشکر کردی از عمو ؟
سارا آمد جلو
- می خوام بوست کنم
خم شدم
لبان عنابی غنچه اش ، آرام نشست روی گونه زبرم
دلم نمی خواست بوسه اش تمام شود
سرم همینطور خم بود که صدایش آمد
- تموم شد دیگه
و باز هر دو خندیدیم
نگاهش کردم ، توی چشمش پر بود از اعتماد و دوست داشتن
- نمی خوای من باهات بیام تا تو هم مامانت و پیدا کنی ؟
لبخند زدم
- نه عزیزم ، خودم تنهایی پیداش می کنم ، همین دور وبراست
- پیداش کنیا
- خب
….
سارا دست مادرش را گرفت
- خدافظ
- آقا بازم ممنونم ازتون ، خدانگهدار
- خواهش می کنم ، خیلی مواظب سارا باشید
- چشم
همینطور قدم به قدم دور شدند ، سارا برایم دست تکان داد ، سرش را برگردانده بود و لبخند می زد
داد زد
- خدافظ عمو سبیلوی بی سبیل
انگار در راه رفتن مادرش بهش گفته بود که این آقاهه که سبیل نداشت که …
خندیدم
…..
پیچیدم توی کوچه. کوچه ای که بعدش پسکوچه بود. یک لحظه یادم آمد که ای داد بیداد ، آدرسشو نگرفتم که. هراسان دویدم
- سارا .. سار … ا
کسی نبود ، دویدم. تا انتهای جایی که دیده بودمش
- سارااااااااا
نبود ، نه او ، نه مادرش ، نه سایه شان
….
رسیدم به پسکوچه. بغضم آرام و ساکت شکست. حلقه های دود سیگار ، اشک هایم را می برد به آسمان. سارا مادرش را پیدا کرده بود. و من ، گم کرده ای به تمامی گم کرده هایم افزوده بودم. گم کرده ای که برایم ، عزیزتر شده بود از تمامی شان….
پس کوچه های بی خوابی من ، انتهایی ندارد. باید همینطور قدم بزنم در تمامی شان. خو گرفته ام به ، با خاطرات خوش بودن. گم کرده های من ، هیچ نشانه ای ندارند. حتی گربه سیاه و آقای آدامس فروش هم ، نزدیکشان نیست. من گم کرده هایم را توی همین کوچه پسکوچه های تنگ و تاریک گم کرده ام. کوچه پس کوچه هایی که همه شان به هم راه دارند و ، هیچوقت ، تمام نمی شوند. کوچه پس کوچه هایی که وقتی به بن بستش برسی ، خودت هم می شوی ، جزو گم شده ها…
پی نوشت: تو یعنی نم نم بارون… رو تن قشنگ بیشه…  تو سکوت سرخ عشقی… که پر از حرف های نابی